Rozdział 6: Nocne kłopoty

     Moja siostra przyjechała do mnie około godziny trzeciej po południu. Tak, musiałam dodać „po południu”, gdyż sama ostatnio żyję nocnymi godzinami, dlatego wolałam sprecyzować.

     Jest ode mnie starsza o sześć lata. Ma na imię Jeniffer i zdecydowanie zawsze miała większe „branie” ode mnie. Dlatego to ona ma teraz męża, siedmioletnią córkę, dom i psa. A ja wędruję od miast do miasta w poszukiwaniu… sama nie wiem czego. Na pewno nie miłości! To jest zbyt przereklamowane i zbyt banalne. Nie można szukać miłości. To miłość znajdzie ciebie, więc nie ma nawet co o niej myśleć.

     Jeniffer miała miodowe loki i brązowe oczy. Jak byłam nastolatką, zawsze zazdrościłam jej tych włosów, ale teraz, gdy słyszę ile ona pakuje w nie odżywki, to od razu kocham moje zwykłe, niewyróżniające się kudełki. Jej córka - Emilka - jest podobna do matki jak kropla wody, jedynie oczy ma błękitne po ojcu.

     Przyjechała tylko ona z dzieckiem, nikogo innego. Mąż mojej siostry jest trochę zapracowany i nie lubi nigdzie jeździć. Wcale mu się nie dziwię. Gdybym miała taki przytulny domek jak ich, to na pewno nigdzie bym nie wychodziła. Zaszyłabym się w moich czterech kątach i jedynie do pracy jeździła. Tyle.

     Podczas gdy Emilka bawiła się swoimi zabawkami w sypialni, ja i Jennifer usiadłyśmy w salonie, przy kubkach mrożonej kawy. Obie ją uwielbiałyśmy.

     - Jak tam u ciebie? - spytałam ją.

     - A, po staremu. Wiesz, nie obraź się, ale przyjechałam do ciebie w pewnej sprawie.

     - E tam - machnęłam ręką - zawsze przyjeżdżasz do mnie, gdy czegoś chcesz. Przyzwyczaiłam się - uśmiechnęłam się do niej słodko, na co spojrzała na mnie oburzona. Obie zaśmiałyśmy się.

     - Wiesz, Andrea, tak sobie myślałam, aby zrobić urodziny Emilki w „Freddy Fazbear’s Pizza”. Co ty na to? - spytała mnie. Jej córka miała mieć za niedługo urodziny.

     - Myślę,  że to dobry pomysł. Lokal jest bardzo popularny i dzieciaki ponoć świetnie się tam bawią - powiedziałam zgodnie z prawdą. Wszyscy chwalą tą pizzerię. Szkoda tylko, że ja mam jej dość.

     - To cudownie! Emilka, słyszałaś? Będziesz miała urodziny w tym lokalu, o którym ci mówiłam!

     Niedoszła ośmiolatka z włosami zaczesanymi w warkoczyka uśmiechnęła się promiennie.

     - Jak się cieszę! Ty, ciociu, też masz przyjść! Będziesz moim honorowym gościem! - przytuliła mnie mała.

     - Nie, nie, nie. Takie imprezy nie dla mnie - broniłam się na wszystkie strony.

     - Andrea, daj spokój. Wyjdziesz wreszcie trochę do ludzi. W końcu musisz! Cały czas tylko siedzisz w domu. A może poznasz jakiegoś przystojniaka?

     - Na imprezie dla dzieci? - spojrzałam na nią wymownie.

     - No wiesz, nigdy nic nie wiadomo - ta wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się.

     W pracy o dziwo miałam bardzo spokojną noc. Nikt mnie nie nachodził, nawet Foxy. Co po prosto graniczyło z cudem i byłam tak zadowolona, że to się w głowie nie mieści. W pewnym momencie wydawało mi się to nawet bardzo dziwne. Spojrzałam na kamery. Wszyscy byli bardzo zaangażowani w przeszukiwanie głównej sali. Patrzyli dosłownie wszędzie! Pod stoliki, w najciemniejsze kąty, do łazienek, składziku. Czego oni szukają?

     Wyszłam ze swojego pomieszczenia. Postanowiłam sprawdzić, co tam się dzieje. Już z tak daleka czułam napiętą atmosferę, panującą pomiędzy wszystkimi animatronikami. Trzymałam się blisko ściany, gdy nagle w coś weszłam. Huk rozniósł się po całym korytarzu, na pewno było to słychać także w wielkiej sali. Spojrzałam pod nogi i ujrzałam gitarę… a raczej jej szczątki, bo była zniszczona i połamana przez moją nogę. Usłyszałam kroki, więc poderwałam głowę do góry. Na początku korytarza stali wszyscy. Na środku widziałam Bonnie’go. Patrzył to na mnie, to na gitarę. Zza jego ramienia wychynęła Chica, która widząc, co zrobiłam, o mały włos nie krzyknęła, zasłoniła usta ręką. Nie wiedziałam, o co im chodzi. Foxy wyszedł przed fioletowego i patrząc na mnie przejechał ręką po twarzy, jakby ją wycierał. Bonnie zaczął dyszeć. Coraz mocniej, przypominał rozjuszonego byka. Jego oczy zrobiły się czerwone. Pomału podniosłam nogę, aby uwolnić się z tego cholerstwa.

     Królik ruszył na mnie. Jakoś nie trzeba było mi niczego więcej, aby samej rzucić się ku ucieczce. Biegłam na łeb na szyję. On był znacznie szybszy ode mnie. Wpadłam do pokoju, rzuciłam się na fotel i zamknęłam drzwi. W ostatnim momencie. Bonnie zaczął walić w drzwi i szybę, ale jakoś nie spieszyło mi się do otwierania tych przeklętych drzwi.

     Poszedł, ale na wszelki wypadem jeszcze przez pewien czas miałam je zamknięte. Spojrzałam na kamery. Bonnie cisnął resztkami gitary w podłogę i rozwścieczony zaczął je kopać. Nie wyglądało to przyjemnie. W ogóle nie przypominał siebie.

     Nieco się uspokoił, lecz wciąż dyszał, jakby przebiegł maraton. Stał nad zmiażdżonym plastikiem. Pomału przekręcił głowę w stronę kamery. Wiedział, że go obserwuję. Serce zaczęło mi bić jak szalone, przełknęłam głośno ślinę, gdy podniósł rękę i przejechał palcem po szyi.

     Chyba mogę już podejrzewać, że nie przeżyję tej nocy. Już po mnie, jak nic! Nie mam już nawet myśleć, co będę robić, gdy wrócę do domu. Mogę nawet zapomnieć o urodzinach mojej siostrzenicy. To katastrofa!

     Siedziałam jak na szpilkach. Cały czas przeglądałam kamery, czy przypadkiem nie idzie mnie zabić. Zdałam sobie sprawę, że zniszczyłam coś, na czym bardzo mu zależało. Co chwilę słyszałam jakieś podejrzane dźwięki. Pomału dostawałam paranoi!

     Po lewej stronie usłyszałam ciężkie kroki. Spojrzałam w tamtą stronę. Bonnie wpatrywał się we mnie nienawistnym wzrokiem. Zanim zdążyłam sięgnąć po przycisk zamykający drzwi, fioletowy króliko-człowiek był już w środku. Wstałam, przewracając za sobą fotel. Zaczął do mnie podchodzić. Powoli, acz stanowczo. W jego oczach nie widziałam nic innego niż zemstę. Decyzję musiałam podjąć szybko.

     W jednej chwili rzuciłam się do ucieczki przez prawe drzwi. Bonnie krzyknął za mną. Wiedziałam, że ruszy za mną pościg. Najgorsze jest jednak to, że kompletnie nie wiedziałam, gdzie mam biec. Będę musiała gdzieś się ukryć, a potem wrócić, zanim padnie mi generator. Nie zostało dużo czasu. Nie wiem wprawdzie ile do końca, lecz na pewno nie dużo. Byle tylko do końca!

     Biegłam przed siebie, wpadłam do damskiej ubikacji. Schowałam się w jednej z kabin. Już wiem, dlaczego w każdym horrorze ludzie ukrywają się w kabinach ubikacji. To po prostu samo jakoś wpada człowiekowi do głowy. Najgorsze jest jednak to, że stronie przeciwnej też łatwo przychodzi to do głowy.

     Usłyszałam otwieranie drzwi. Z czterech ubikacji ukryłam się w drugiej od prawej strony. Ktoś zaczął otwieranie od lewej. Przełknęłam głośno ślinę, wspięłam się na spłuczkę i czekałam aż otworzy sąsiednie drzwi.

     Otworzył. Schyliłam się, aby mnie nie zauważył, po czym szybko przeskoczyłam na drugą stronę. Wszystko byłoby dobrze, gdybym przy tym nie narobiła hałasu. Bonnie cofnął się do mojej aktualnej kabiny. Szybko zareagowałam i chciałam jakoś uciec dołem, lecz złapał mnie za kostkę i wytargał z ubikacji. Dopiero w łazience puścił mnie, chwycił za ubranie i podniósł na wysokości swojej twarzy - nie dotykałam palcami ziemi. Szamotałam się jak tylko mogłam, ale to na nim nie robiło żadnego wrażenia. Widziałam jak otwiera paszczę z ostrymi zębami. Całe życie przeleciało mi przed oczami w ułamku sekundy. Gdy nagle usłyszeliśmy pisk i krzyki. Chica.

     Bonnie zareagował natychmiast. Puścił mnie i biegiem skierował się w stronę wyjścia.

     Mając nogi jak z waty, nie mogłam nawet na sekundę utrzymać równowagi, natychmiast padłam na białe płytki. Złapałam się firanek pryszniców i jakoś podniosłam się. Jedynie myśl, że Bonnie w każdej chwili może wrócić, dodawała mi siły do dalszej ucieczki. Mam to gdzieś, już nigdy nie wrócę do tej pracy, jeżeli uda mi się przeżyć tą noc!

     Szybkim krokiem doszłam do mojego biura. Otworzyłam lewe drzwi i przeglądnęłam kamery. Bonnie siedział z Chicą na scenie i przytulał ją delikatnie. Coś musiało jej się stać, bo wyglądała na podenerwowaną.

     Była godzina piąta czterdzieści, pozostało mi dziesięć procent. Wyłączyłam ekran, zaczęłam obgryzać paznokcie. Miałam głęboką nadzieję, że może jednak zajmie się nią do końca tej nocy, a ja już więcej tutaj nie wrócę. Nie przyjdę nawet na urodziny Emilki! Powiem, że jestem chora, albo mam ważny wyjazd. Trudno, to tylko dziecko!

     Nerwowo patrzyłam na wskazówki zegara. Włączyłam szybko kamerę. Bonniego już nie było. Przeraziłam się i zaczęłam przeglądać kamery znajdujące się najbliżej mnie. Był w składziku. Spojrzał na kamerę i uśmiechnął się perfidnie. Generator został wyłączony.

     Opadłam na fotel jak nieżywa. To już mój koniec. Za chwilę tutaj będzie i mnie zabije. Pięknie się wpakowałaś, Andrea, pięknie się wpakowałaś. Jak zwykle, zresztą. Najpierw Foxy, teraz Bonnie. Spojrzałam na małego Pirata, który siedział obok monitora. Uśmiechnęłam się do niego.

     - Szkoda, że nie umiesz mnie obronić. Byłabym chyba twoją dłużniczką do końca życia – pocałowałam jego nosek. Czekałam na najgorsze.

     Histeryczny śmiech rozniósł się za moimi plecami. W ogóle nie wiem, skąd i kiedy się tam wziął. Pomału odwróciłam się w jego stronę. Uśmiechnęłam się nerwowo. Jakoś wcale nie miałam zamiaru udawać, że się go nie boję. Miałam swoją dumę, ale widziałam, kiedy należy się czasami ukorzyć. Rzadko się to zdarzało, ale czasami.

     - Żegnaj, nocny stróżu - rzucił się na mnie.

     Śmiech dzieci, wesołe bimbanie, wszędzie oklaski. Powoli uchyliłam oczy. Jeszcze żyłam! Bonnie zatrzymał się jakieś dwadzieścia centymetrów przede mną, z wyciągniętymi rękami, groźnie otwarta paszczą. Wyglądał jak wyjątkowo żywy posąg.

     Powoli wycofałam się i łapiąc Pirata, wybiegłam z budynku. Miałam serdecznie dość!

               

     Zatrzymałam się dopiero w moimi mieszkaniu. Zatrzasnęłam za sobą porządnie drzwi i odetchnęłam z ulgą. Powlekłam się powoli do kuchni, otworzyłam zamrażarkę i wyciągnęłam kubeczek lodów czekoladowych. Klapnęłam na kanapie i włączyłam sobie film science-fiction, mam dość horrorów do końca życia.

     No cóż, jutro jest kolejny dzień i jakoś trzeba to wytrzymać.

Rozdział następny: Rozdział 7: Zazdrosna noc

Rozdział poprzedni: Rozdział 5: Nocne igraszki